FİKİRLER ÖLMEZ...ATAMIZI SAYGIYLA ANIYORUZ...

Reklamlar

  Hiç unutmuyorum, bir eylül sabahıydı ilk okula başladığımda. Minik ellerim canım annemin avuçları arasında güvendeydi. O güne kadar hiç yanımdan ayrılmayan meleğim  beni lacivert takım elbiseli birine teslim etti ve gitti. İlk öğretmenimdi, ilk sınıfımdı, evimden uzakta bir başına ilk kalışımdı...Hiç unutmadım.

Okula alışmaya çalışırken tanıştım O’nunla.Yazı tahtasının tam üstünde kocaman fotoğrafı ve yanında gençliğe hitabe... Öğretmenimiz anlatıyordu."Düşmanları yurdumuzdan kovdu, bize bağımsızlığımızı armağan etti, Cumhuriyet onun eseridir" diye...

  O çocuk aklımla şimdiki gibi  kavrayamıyordum belki ama Onu dinlemek çok hoşuma gidiyordu.Çocukluğunu da anlattı öğretmenim. Dayısının çiftliğinde kız kardeşiyle karga kovalayışını, okula ilk başlama hikâyesini...Şaşkındım,bizim gibi koşup oynayan bir çocuk büyümüş ve düşmanları yurttan bir bir kovmuştu. Acaba ben de onun kadar güçlü, korkusuz olabilecek miydim, büyüyünce?

  Günler hızla geçti ve ilk 23 Nisan'ı yani bayramımızı kutladık. Heyecan içinde sahneye çıkıp şarkılar söyledik, şiirler okuduk. Öğretmenim "Atamız bu bayramı size ve tüm dünya çocuklarına armağan etti" dediğinde bir kez daha şaşırdım. Tüm dünyaya karşı savaşmış, Cumhuriyeti kurmuş, devrimler yapmış biri bu kadar ince bir düşünceye sahip olabilir miydi? Oluyordu işte. Adı Mustafa Kemal'se oluyordu.

 Sahi, kim bilebilirdi ki bundan  132 yıl önce  bir annenin dünyanın yönünü değiştirecek bir insanı dünyaya getireceğini... Kim bilebilirdi ki bir insana  bu kadar çok insanın minnet duyacağını, hayata gözlerini yumduğunda yakınlarını değil, bir milleti değil, tüm dünyanın yas tutacağını. Umutları sönmek üzere olan  bir milletten, cephesiz, kıyafetsiz, karnı aç, soğuktan donan bir ordudan, henüz çocuk yaşta sayılan erlerden, kadın askerlerden nice kahramanlar yaratacağını...

 Şimdi büyüdüm, geliştim, artık lise çağında genç bir kızım...Geleceğe dönük çok güzel hayallerim var gerçek olmasını çok istediğim...Yıllar geçtikçe ona olan hayranlığım artıyor,Onu tanıdıkça daha çok seviyorum.Çocuklara ve gençlere bu kadar güvenmesi ve geleceği bizlere emanet etmesi beni gururlandırıyor. Aynı zamanda sorumluluğumuzun çok büyük olduğunu da biliyorum.

Lider Atatürk, Başöğretmen Mustafa Kemal, Büyük Komutan, Kahraman... Bu sıfatların hepsi onun. Hepsi de onda çok şık duruyor;  ama ben hala onun Mustafa Kemal halini merak ediyorum. Salıncakta sallanırken çekilmiş fotoğrafını çok seviyorum, çocukları severken, yaşlı bir adamı can kulağıyla dinlerken, arkadaşlarıyla konuşurken çekilmiş fotoğrafları beni daha çok cesaretlendiriyor.

 Hem bu kadar etkin ve güçlü hem de bu kadar sade bir yaşam, içimizden biri olması Atatürk’ün...Milletine “Yüce Türk Milleti” diye seslenmesi...Her zaman halkının içinde hep onlardan biri olan Atatürk...Bu yüzdendir ki aramızdan ayrıldığında ağladı bütün bir millet...

70 yıl oldu sonsuzluğa gideli... Kandan bir bayrak yapan, milletini onurlandiran, bir ışık olan Mustafa Kemal öldü dediler o kara 10 Kasım sabahı. Bir ışık nasil sönebilirdi? Güneş nasil dogmamak üzere batabilirdi? Kabul edemeyiz bunu. Her şey silinse, Türk bayrağı var elimde, Mustafa Kemal yüreğimde, Şanlı Türkiye üzerinde Türkçem var dilimde. Sevginin kaynağı, bağımsizligin timsali/ Geleceğin aynasi, ölemez Atatürk. Bitmez Mustafa Kemal'in evlatları.