İstanbul, Sabahlar, İnsanlar ve Martılar Üzerine

İstanbul, Sabahlar, İnsanlar ve Martılar Üzerine
İstanbul Baltalimanı'nda sakin bir sabah... Hava hafiften puslu ancak dışarıda oturulabilecek kadar da ılık. Kış mevsiminin o son ayında boğaz sakin, köprüden geçen arabalar, otobüsler ve içlerinde seyahat edenler meraklı gözlerle izliyorlar büyülü boğazın iki kıtanın arasından akıp geçişini. Kimi umutlarını geride bırakıyor, çekip gidiyor buralardan, kimi yeni umutlar ekiyor.

 Bir tepeye bakıyor oturduğum yer, tepenin önü ''hayat'' denilen şeyi tam anlamıyla yaşarken, tepenin arkasına sefalet hakim. Klasik bir İstanbul sabahı, İstanbul hali yani. Öylece boğazı izliyorum. İstanbul'da bir şeyler karaladığımda hep söylerim martılar çok güzel kuşlar diye. Küçük görünüyorlar ama kocaman kuşlar onlar. Görünüşe aldanmamanın yegane temsilcilerinden yani, büyüklüğünü sonradan fark ettirenlerden. Ayrıca özgürler, dünyanın tüm pisliğine rağmen bembeyazlar. İstanbul'un tadını da en çok onlar çıkarıyorlar. Kah boğazın ortasında, kah tarihi bir surun, bir caminin, bir kulenin tepesinde öylece izliyorlar manzarayı. Bağırdıkça bağırıyorlar, hani hepimizin yapmak istediği ama yapamadığı gibi. 

Güne kan vermeye gittiğimiz hastanede kanser hastalarının tedavisini görerek başladığım bu sabah yine ne çok şey anlattı ne yaşanmış anlar hatırlattı bana. İlacı alan o hastaların bakışları ne kadar da tanıdık, ne kadar da yakındı.. Hayatta ne derdin var diye sorarmışçasına maskenin üstünde bakan on yaşındaki, otuz, kırk, elli dört yaşındaki gözler bana şöyle dediler: hayatın olayı düğün ve cenazeden ibaret, kendini hatırlamazsan, başkaları için yaşarsan, kendi hayatını unutursan hayat sana er ya da geç kendini hatırlatır işte.. 

Öyleyse çok geç olmadan hatırlamalı insan kendini, sevmeyi, nefes almayı, yaşamayı, susmayı, bağırmayı, izlemeyi...

ERDİ EMEKLİ-ŞEHİR POSTASI BLOG