OĞULLLARINI KAYBEDEN RECAİZADE MAHMUT EKREM'İN BÜYÜK ACISI

Sevgili takipçilerimiz , Tanzimat ikinci dönem sanatçılarından "üstad"olarak da tanınan  Recaizade Mahmut Ekrem ; şiir, roman, tiyatro, hikaye ve eleştiri türünde eserler vermiş, dönemin genç kuşaklarına örnek olmuş bir sanatçıdır. Yeni edebiyatın en önemli taraftarlarından olan Recaizade Mahmut Ekrem bir babanın başına gelebilecek en kötü durumlarından birini yaşamış ,  çok sevdiği oğullarını kaybetmenin dayanılmaz acısını duymuştu. Araştırmacı-yazar Soner Yalçın  , Recaizadenin büyük acısını şöyle yazmıştı. 

YIL 1899.Yer İstanbul Büyükada.Karanfil Sokağı’nda iki odalı bir sayfiye evi.Recaizade Mahmud Ekrem, eşi Güzide Hanım ile birlikte matemini sessizce burada yaşadı.

Önceleri cemiyet hayatından hoşlanan yazar, artık kimseleri görmek istemiyordu. Aksi halde yaşamın 14 yaşında ölen oğlu Nijad’ın anısına haksızlık olacağını düşünüyordu. İstisnasız her gün ağlıyordu.

Üç oğulları olmuştu: Emced, Nijad ve Ercüment.

Oğlu Emced, bakıcısının dikkatsizliği sonucu 1.5 yaşında yatağa mahkûm olmuş; 20 yıllık yaşamı boyunca hiç konuşamadan vefat etmişti.

Oğlu Nijad evin neşe kaynağıydı. Hareketli ve hep güler yüzlüydü. Edebiyata meraklıydı. Çok iyi resim yapıyordu.

Recaizade Mahmud Ekrem, oğlu Nijad’a tutkundu. Ona ayrı bir sevgisi vardı. Kuşkusuz diğer oğlu Ercüment Ekrem’i de seviyordu ama Nijad’ın yeri bambaşkaydı.Ve Nijad yakalandığı amansız hastalıktan kurtarılamayıp ölünce Recaizade Mahmud Ekremyıkıldı; bir türlü toparlanamadı ve Büyükada’ya sığındı.

AH NİJAD

Hasret beni cayır cayır yakarken

 Bedenimde buzdan bir el yürüyor. 

Hayalin çılgın çılgın bakarken 

Kapanası gözümü kan bürüyor.

Dağda kırda rast getirsem bir dere

 Gözyaşlarımı akıtarak çağlarım. 

Yollardaki ufak ufak izlere
Yenin sanıp bakar bakar ağlarım.

Güneş güler, kuşlar uçar havada 

Uyanırlar nazlı nazlı çiçekler...
Yalnız mısın o karanlık yuvada?
Yok mu seni bir kayırır bir bekler?..

Can isterken hasret oduyla yansın 

Varlık beni álil álil sürüyor
Bu kayguya yürek nasıl dayansın?

 Bedenciğin topraklarda çürüyor!

Bu ayrılık bana yaman geldi pek, 

Ruhum hasta, kırık kolum kanadım. 

Ya gel bana, ya oraya beni çek 

Gözüm nûru, oğulcuğum, Nijad’ım!

(Recaizade Mahmud Ekrem)