NECATİ CUMALI-AKLIM ARKADA KALACAK HİKAYESİ VE İNCELEMESİ

Reklamlar

AKLIM ARKADA KALACAK

Evimiz sokağın alt başında. Yatıp kalktığım odanın penceresinden bakınca, bir baştan bir başa bütün sokağı görüyorum. Bir saat sonra yola çıkacağım. Odamda öteberi eşyamı bavuluma yerleştirmiş doğruluyordum ki, sokaktan gelen bir çocuk ağlaması beni pencerenin önüne çekti.

Çocukların ağlamasına dayanamam. Bir fena olurum duydum mu. Çocuklar boş yere ağlamaz. Şu dünyada çocukların ağlaması ne kadar azalırsa, bilin ki kötülükler o kadar azalmıştır. Ağlayan bir çocuk sesi duyar da ilgilenirseniz, bilin ki şu bozuk düzenin sizi üzecek bir olayıyla karşılaşacaksınız.

Pencerenin önünde baktım; karşı komşumuz Boşnak Nuri’nin büyük oğlu, yalınayak, donsuz, kapılarının önüne yüzükoyun düşmüş ağlıyor.

Demedim mi çocuklar boş yere ağlamaz diye? Çocukcağız üç yaşında var yok. Anası hoppa mı hoppa, fıkır fıkır bir kadındı benim bildiğim. Nuri’den çok gençti. Nuri Rençber. Gününü kırda tarlada geçirir. Perçemi kaşı üstüne düşen ceketi omzunda bir Hakkı vardı. Nuri evden çıktı mı Hakkı eve damlardı. Hakkı mı kadının dostu diye laf çıkarmışlardı konukomşu. Nuri’nin küçük oğlu, hani ıı ağlayan Hakkı’ya benzerdi de kadının bu çocuğu Hakkı’dan doğurduğunu söylerlerdi. Nuri de bilirdi derler karısının hovardalığını. Bilirdi ama kadına dayanan nazdı. Sonra iki yıl kadar önce kadın, üç çocuğunu da Nuri’yi de Hakkı’yı da bırakıp kaçtı. Türlü laflar duyduk arkasından. Kaynına konuk gelen bir Akhisarlı’ya kaçtı, dediler. Aydın’a gitti, dediler. Genelevlere düşmüş, İzmir’de dediler. Kadın nereye gittiyse gitti Nuri o sıralarda en büyüğü beş yaşında kızı, onun ikici yaş küçüğü, iki oğluyla kaldı. Şimdi çocuklara, sözüm ona Nuri’nin büyük kızı bakar. Konukomşu çocuklara eskilerini verirler, arada birer kap yemek gönderirler, şöyle böyle yardımda bulunurlar ama analık edemezler.

Ablası koştu. Oğlanı kollarının altından tutup kaldırdı. Sonra büyük bir taşbebeği kucaklar gibi, kardeşini kucaklayıp kapılarının eşiğine oturttu. Çocuğu iki yana sallamaya başladı.

Nuri’nin karısını etraflıca hatırlayayım diyorum ama olmuyor. Pek az şey geliyor kadından hatırıma. Eve girip çıkarken, şöyle gözlerinin içi ışıl ışıl, kapılarının arasından görünürdü. Yüzü gülerdi hep. Çocuklarını sabahtan sokağa salardı gitsin. Bazen de şarkı söylediğini duyardım. Hepsi bu kadar…

Ne tuhaf! İnsan kapı komşusu hakkında bile bazen bir şey bilmiyor. Nuri’yi desen; onu da ancak o kadar tanıyorum. Sabah, omzunda kazma, arkasında keçisi evden çıkar; akşam omzunda kazma, koltuğunun altında bir demet ot, arkasında keçisi eve dönerdi. Arada bir karşılaşırsak “Ne var, ne yok bey?” derdi. “Ne yazıyor gazete?” Eline hiç gazete almamış, okuma yazma bilmeyen biri size gazetede ne yazıyor diye sorarsa ne anlatırsınız önce ona? Bulup seçemezdim söyleyeceğimi, “Şundan bundan”; derdim kısaca. Gayet ciddi başını iki yana sallardı. “Acayip?..” derdi o Boşnak şivesiyle. “Muharebe var mı? Muharebe” “Yok”, derdim. “Yeni muharebe yok… Habeşistan’da vardı. Bitti.” Hayreti büsbütün büyürdü. Alt dudağı uzar, başını iki yana sallardı gene. “Acayip?” diye tekrarlardı. “Vardır muharebe. Dünyada olmaz muharebesiz.”

Balkan Harbi’nin bitimi çocukluktan çıktığı yıllara rastlamış Nuri’nin. Osmanlı ordusu yenik düşünce, Sırbistan’da çoğu Müslümanlar dağa çıkmış o zamanlar. Nuri’nin de o sırada eline bir mavzer tutuşturan tutuşturmuş. Sonra nasıl olduğunu anlamadan, Suriye cephesinde, Galiçya’da, Kafkaslar’da on seneye yakın bırakmamış elinden o mavzeri Nuri. Ben harp yok deyince Nuri’nin nasıl hayret içinde kaldığını hatırlıyorum. Sanki bu kadar sene savaştıktan sonra işin neye bağlandığını düşünür düşünür bulamazdı. Başını iki yana sallardı gene, “acayip!”.

Nuri’den de bütün hatırladığım bu işte!

Sadece, Nuri ile karısı mı, böyle yarım yamalak hatırladığım? Sahi. Kimler gelip geçti, bizim sokaktan… Hatırlarım, ben beş altı yaşında çocuktum. Sokağın başındaki iki katlı yapının alt katı Makinist Halit’in atölyesiydi. Üst katı evi. Sokağın bütün çocukları atölyesinin kapısı önünde birikir, onun çalışmasını seyrederdik, hayran hayran. Bazen elinde anahtarlar, âletler, atölyesinin kapısı önüne getirilen bir otomobilin altına girer, uğraşır, uğraşır, sonra alnının terini elinin tersiyle silerek otomobilin altından çıkardı. Az sonra otomobil getiren adama “nasıl” dediğini duyardık, “tamam mı?” Adam: “Tamam Halit usta” derdi. “Sen bilirsin.”

Halit usta ilk zamanlar bekârdı. Yalnızdı. Sonra günün birinde evinin penceresinde esmer bir kadın başı göründü. Mahallenin kadınlarının, oturma odasında toplandığı uzun kış geceleri, hatırlarım, kadınlar, önlerinde kuru yemiş tabaklan, fincan oynar, çığlıklar, kahkahalar atarlardı. Annem ne kadar zorlarsa zorlasın, böyle gecelerde yatmak istemezdim, öteki kadınların aksine, incecik, narin bir kadındı o. “Gel,” derdi çok geçmeden, “fincanı beraber saklayalım.” Müthiş sevinirdim. Odanın bir köşesine o, daha onun tarafından iki üç kadın, başlanın, fincan tepsisini, bir örtüyle örterler, beni de aralarına alırlar, yüzüğü fincanlardan birinin altına saklardık. Sonra bütün gece beni yanından ayırmazdı.

Kasabanın elektrikleri saat onikide sönerdi. Saat onikiye doğru elektrikler üç defa arkası arkasına çabuk çabuk yanıp sönerdi. Bütün kadınlar atarlardı kahkahayı. “Muallâ Hanım, Halit Bey seni çağırıyor!” Hafif omuz silkerdi o, “Beklesin biraz. Kaçmadım ya!”

Bilirdik ki, Muallâ Hanım yarım saat daha oturursa, saat onikiyi geçse de elektrikler sönmez. Yalnız Halit ustanın işaretleri sıklaşır, bazen bir dakikadan fazla elektrikler sönük kalır tekrar yanardı. Nihayet gülüşmeler, şakalar arasında misafirler kalkar, dağılırlardı.

Sonra bir gün sokakta oynarken, baktık, sokağın çıktığı cadde üzerinde, Halit ustanın evinin köşesinde bir otobüs durmuş koma çalıyor. Halit Ustanın evinin üst katına çıkan kapı açık. Kapının içinde Halit usta ile Muallâ teyze sıkı sıkı sarılmışlar birbirine, dudakları kenetlenmiş, bir türlü ayrılamıyorlar. Otobüsün şoförü az bekleyip basıyor kornaya tekrar. Onlar ayrılır gibi oluyorlar. Muallâ teyze tekrar geri dönüyor. Birbirlerine atılıyorlar. Muallâ teyze tekrar geri dönüyor. Birbirlerine atılıyorlar. Birbirlerinin yüzünü gözünü öpücüklerle boğup tekrar dudak dudağa kalıyorlar. Ben, yanımda doktor yüzbaşının kızı Feriha, daha etrafta bir yığın çocuk, kapının önüne yığılmışız. Farkında değiller. Muallâ teyze tam tekrar kapıdan çıkmaya davranırken bizi görüyor. İkisi de gülüyorlar. Halit usta: “Mektup yaz” diyor. “Gider gitmez yaz.” Muallâ teyze “Bekletme sen de.” diyor, “hemen gel!” Otobüsün muavini “hadi”, diyor, çabuk olun.” Şoför, komaya basıyor. Muallâ teyze bizlere el sallayıp otobüse doğru ilerliyor.

Sonraları oynarken Feriha ikide birde bana: “Sen Halit usta ol, ben Muallâ teyze olayım.” diyor. Tabii otobüsün de acele etmesi lâzım. Bizden daha küçük bir çocuk, ağzıyla koma çalıyor. Sarılıyoruz Feriha ile birbirimize. Sonra ne yapacağımızı bilemiyoruz. Dudaklarımı Feriha’nın dudaklarına iyice yapıştırıyorum. İkimiz de az sonra boğulacak gibi oluyoruz. Feriha arada bir “Dur, yavaş” diyor. “Hadi şimdi”. Ayrılmışken kollarını tekrar boynuma uzatıyor. Oyunun her sefer sonunda Feriha’ya “mektup yaz” diyorum. “Gider gitmez yaz…” O da: “Sen de bekletme!” diyor, “çabuk gel!”

Halit ustayı, Muallâ teyzeyi, Feriha’yı daha uzun hatırlamaya çalışıyorum. Nafile! Halit ustadan açık mavi bir çift göz, yağlı bir tulum kalmış hatırımda. Muallâ teyzeden bir demet dalgalı, siyah saç. Feriha’dan pembe beyaz yanaklar, kuru ot kokusuna, yaz akşamlan duyulan kokulara benzer bir koku hatırlıyorum.

Daha aşağıda, panjurları açık maviye boyalı, o beyaz badanalı evde, Melâhat abla. Tek katlı evin sokağa b tek akan odası Melâhat ablanındı. Sokak pencereleri önünde bir duvardan bir duvara uzanan, üstü kırışıksız, saçakları dantelli beyaz örtülerle kaplı, kenarlarında Melâhat ablanın kendi eliyle işlediği yastıklar dizili minder. Uğula uğula aşınmaya yüz tutmuş pırıl pırıl döşeme tahtaları. Minderin önünde küçük, tertemiz bir kilim. Daima taze badanalanmış duvarlarda kartpostallar. Melâhat ablanın ilkokul hâtıraları… Üzeri beyaz işlemeli örtülerle kaplı tahta bir masanın üstünde ucuzundan bir ayna ile krepon kâğıdından yapma güller.

Okula yeni başladığım yıllarda Melâhat abla alırdı beni karşısına. Elişleri ödevlerimi yapar, derslerimi anlatırdı bana. Papuçlarımı odanın kapısında çıkarırdım. Minderde, pencerenin önünde, onun dizleri dibine oturur, onun hünerli ellerini seyre dalardım.

Melâhat ablaların evlerine karşı piyade taburunun tavlası vardı. Piyade subaylarının binekleri, makineli tüfek bölüğünün katırları o tavlada dururdu.

Bir Yüzbaşı Hayri Bey vardı. İkinci üstleri, ben okuldan çıkıp Melâhat ablalara uğradıktan sonra, gelir, tavlanın önünde seyisi bineğini tımar ederken, tımarın başında durur, sonra da tavlanın bitişiğindeki arsada, çılbır başlığıyla bineğini en az yarım saat çalıştırırdı.

Ödevlerimi yaparken Melâhat ablanın bakışlarının sık sık pencereden dışarı kaydığını; farkederdim. Ben de onu bakışları arkasından pencereden bakar, Yüzbaşıyla gözgöze gelince bakışlarını, yanakları kızararak önüne eğdiğini görürdüm. Elleri hafif titreyerek saçlarımı okşardı böyle zamanlarda, göğsü kalkıp inerdi.

Bir ikindi vakti okuldan dönerken, sokağa sapınca, yüzbaşının gene bineğini tımar ettiğini gördüm. Tavlanın önüne yaklaştığım sırada Melâhat ablaların kapısı açıldı. Melâhat abla, beline kadar inen saçlarını çözüp taramış, üzerinde beyaz buluzu, lacivert etekliği, elinde bir kitap, kapıdan çıktı. Kitabı mahcup mahcup yüzbaşıya uzattı:

Teşekkür ederim. Çok güzel! Yüzbaşı gülümseyerek kitabı aldı:

Korkarım sizi üzmüştür.

Melâhat abla, mahzun, başını kaldırdı hafifçe:

Ah, zararı yok! Sonu çok acı ama çok güzel!

Beni de çok üzmüştü okuduğum zaman, dedi yüzbaşı. Melâhat abla:

Beni de, diyebildi. Sonra kapılarının içine çekildi. Yüzbaşı o sırada beni gördü:

Merhaba delikanlı! Bize selâm vermek yok mu?

Durdum. Başımı önüme eğdim. Yüzbaşı, Melâhat ablaya sordu:

Sizin ahbap galiba, değil mi?

Melâhat ablanın cevabını beklemeden, önümde ayak burunları üzerinde çömelerek beni hafifçe dirseklerimden tuttu; sonra çenemi, yüzüm hizasına getirecek şekilde hafif yukarı kaldırdı.

Adın ne bakalım senin? Mırıldandım:

Saim.

Kaçıncı sınıftasın?

İkinci sınıftayım.

Ooo! Maşallah neredeyse okulu kolaylamışsın! Ne olacaksın büyüyünce? Bineğe şöyle yan gözle baktım. Öyle bir atım olmasını isterdim ki… Yüzbaşı, ceplerini karıştırdı. Sonunda talim düdüğünü çıkardı cebinden, güldü:

Saim, bunu sana versem ister misin?

Sevinçten kulaklarıma kadar kızardım. Başımı, evet anlamına eğdim.

Al öyleyse…

Düdük benimdi. Uçuyordum. Koşmaya hazırdım. Yüzbaşı:

Dur bakalım, dedi, önce öttür bakalım, öttürebiliyor musun? Sonra bırakırım seni…

Bütün nefesimle düdüğü üfledim. Yüzbaşı neşeyle güldü, saçımı okşayıp:

Haydi, şimdi, dedi. Serbestsin. Marş marş!..

Arkamdan, Melâhat ablaya, benim için “cin gibi”ye benzer lâflar ettiğini duydum.

O yıl, çok geçmeden piyade taburu bizim ilçeden başka ilçeye kalktı. Yüzbaşı Hayri Bey de taburla gitti. Melâhat abla, çok mu üzüldü o gidince, hatırlayamıyorum. Yalnız minderde, pencerenin önünde oturmuyordu eskisi gibi. Tavlanın kapalı kepenklerine bakmak benim bile içimi sıkıyordu. Ona sık sık, “Melâhat abla, subay olacağım” diyordum. Bilmem ne söylemek istediğimi anlıyor muydu? Subay olup onunla evlenecektim. O, onsekiz yaşındaydı o sıralarda. Ben sekiz…

Daha bize yakın, duvarları sıvasız, kepenkleri boyanmadan bırakıldığı için çürümeye yüz- tutmuş evde Hatice nine otururdu. Bahara doğru akşamlan babam beş kuruş verir, “git,” derdi, “Hatice nineden birkaç baş taze soğanla iki marul al.” Tuttururdum beş kuruş az diye. Hatice nineye acırdım ben. Oğlu askerdi. Bahçesine kendi bakardı. Sonra beş kuruş daha verirlerdi. Bir koşu evden fırlar, Hatice ninenin avlu kapısının ipine asılırdım. Kapının dibinde nefes nefese seslenirdim:

Hatice nine! Hatice nine!

Kadıncağız iki büklüm evinin etrafı tahta parmaklıkla çevrili hayatına çıkardı.

Annem, selâm söyledi. Marul almaya geldim.

Al, derdi kısık sesiyle. Geç bahçeye. Çıkar.

Malta taşı döşeli avlunun sonunda başlayan bahçeye geçerdim. Akşamın alacakaranlığında, yeni sulanmış bahçeden, yedi sekiz baş soğan, iki marul kökler, dönüşte Hatice nineye on kuruş uzatırdım. O her seferinde:

Az bu kadar, derdi. Üşendin mi köklemeye?

Yeter, diyecek olurdum. Elinin tersiyle çevirirdi beni:

Siz kalabalıksınız.Verdiğin para da çok. Git bu kadar daha kökle. Az sonra ben kapıdan çıkarken:

Selâm söyle annene, diye seslenirdi. Her seferinde para göndermesin. Bu kadar senelik komşuyuz.

Sonra daha yakınımızda, İsmet Abla ile annesi. Saçları, kirpikleri güneşten sararmış, bir haziran görünüşü gibi hatırımda kalan İsmet abla ile annesi komşulardan dönüp de yataklarına çekilince, saklandığı yerden çıkıp kızcağıza saldırmış derlerdi. İsmet abla varmak istemiyordu adama. Söz kesen kendisi değil, yakınlarıydı.

İsmet ablayı göremedim bir daha. Bana onun hastaneye kaldırılırken kan kaybından yolda öldüğünü yıllarca söylemediler. Yıllarca taşlıklarda, mutfak köşelerinde duran küplerin arkasında, eli bıçaklı katiller saklıdır sandım. İsmet ablanın, gecenin içinde, bütün sokağı ayağa kaldıran “yetişin, yandım!” diye dağılan sesi yıllarca kulaklarımdan gitmedi.

Bizim tenha sokağımızın öteki komşularından da buna benzer kısa karşılaşmalar kalmış hatırımda. Ne fena! Aşağı yukarı bizim sokağın insanlarından benim bütün bildiğim bu kadar. Hikâye mi arıyorsun dünyada? Al, işte! Burnunun dibinde. Şu sokağın içinden gözüne ilk ilişen evi seç. Yeter ki, gönlünde o evin insanlarını tanımak isteyecek merakın olsun! Ne işin var uzaklarda?

Evet, işte bu sokaktan başlamalı. Bir zaman benim bütün dünyam bu penceresinden baktığım evden ibaretti. Bir yaşa gelince bu evin kapısından sokağa çıktım. Üç dört ev ötedeki boş arsada çocukların oyunlarına katıldım. Sonra, sokaktan ilçenin ana caddesine, başka sokaklarına, günü gelince de ilçeden ile oradan başka illere…

Okullarda, yolculuklarda, kahvelerde, sokaklarda, devlet dairelerinde, kışlalarda, hastanelerde, bir yığın insan içine karıştım şimdiye kadar. Bir kısmı bizim sokağın insanları gibi yarım yamalak hatırımda. Çoğu ile karşılaşınca, adını unuttuğumu anlamasın diye ne yapacağımı şaşırıyorum.

Bir yerde, bir sokakta doya doya kalamıyor ki insan. Daha etrafımda ne var demeye kalmadan, bakıyorsunuz gününüz dolmuş, başka bir eve, başka bir sokağa taşınıyorsunuz. Yahut bahtınıza, başka bir şehrin yolu görünüyor. Yoksa insan, doğru dürüst etrafını tanımaya kalksa, bir eve, bir sokağa eminim ki, ömrü ancak yeter.

Bir saat sonra yola çıkacağım. Neredeyse aşağıdan bizimkiler seslenecekler. Bu gelişimde baba evimde bir ay ancak kalabildim. O da nasıl geçti. Yeni makinisti, Melâhat ablaların evini satın alanları, Hatice ninenin oğlu ile gelinini, öteki komşularımızı, hiç değilse dört beş ay daha kalabilseydim, biraz olsun tanıyabilecektim. Bizim sokak durgun, sıkıcı gibi görünür tanımayana. Eminim, benim canım hiç sıkılmadı. Hem o vakit böyle yola çıkarken, hiç olmazsa aklım arkada kalmazdı!..

NECATİ CUMALI

HİKÂYE İNCELEMESİ

Hikâyenin Yazarı: Necati Cumalı

Konu:Yazarın çocukluğunu geçirdiği mahalledeki insanların hatıralarını anlatması.

Ana Fikir:Eğer anlatacak, yazacak bir şey arıyorsak mahallemize, sokağımıza bakmamız yeter.

Mekân:Yazarın çocukluğunu geçirdiği mahalle.

Kişiler:Saim,Nuri ile karısı, makinist Halit ve karısı, Melahat Abla ve Yüzbaşı Hayri Bey, Hatice Nine, İsmet Abla.

Zaman: Tam olarak belli değil. Hikâye zaman sekmeleri ile anlatılmış.

Olay örgüsü:

1)      Yazarın mahallesine gelmesi,

2)      Çocuk ağlaması duyması ile bu mahalledeki insanların anılarını anlatması,

3)      Yazar yolculuk için hazırlanırken hikâye son bulur.

Çocukluk yıllarını geçirdiği mahalledeki insanlara ait hatıraları naklediyor. Fakat hatıraları anlatış, hikâyesini yazış tarzı, yazarın sözünü etmediği bazı estetik prensiplere dayanıyor. Yazarın dağınık hatıraları o sayede güzel bir hikâye şekline giriyor.

Necati Cumalı’ nın bu hikâyesinde dikkati çeken noktalardan biri, çoğu hikâyelerinde olduğu gibi tek bir vak’a, tek bir şahıs veya tek bir duyguya dayanmayışıdır. Hikâyenin içinde kendilerinden bahsedilen beş aile ve merkezi şahısla vardır.

Bu bir küçük hikâye değil, adeta küçük bir roman. Yazar, çok sayıda insanı küçük hikâye çerçevesine sokmaya çalıştığı için, onların hiçbiri hakkında fazla bilgi vermiyor. Buna kendisi de üzülerek “ Ne fena! Aşağı yukarı bizim sokağın insanları hakkında bildiğim bu kadar.” Diyor. İşte burada yazarın hikâye sanatı hakkında ileri sürdüğü fikrin eksik bir yanını yakalıyoruz. Hikâyeci, hayat ve insanlar hakkında sadece çevresinden aldığı bilgileri aktarmakla yetinmez. Bütün hayat tecrübesini bir araya getirerek bir terkip yapar, hatta uydurur. Hikâyeye giren unsurlar arsında kurulan münasebette önemidir.

Necati Cumalı hikâyesinde bu aileler arasında ilişki kurmamıştır. Onları birleştiren tek nokta mahallede tesadüfen bir araya gelmiş olmalarıdır. Asıl birleştirici faktör, yazarın kendisi, onlara karşı duyduğu ilgi, sevgi ve acıma hissidir. Hikâyeci, duygu, düşünce veya fiilî hareketleri ile hikâyesinde bahsettiği, bütün insanların hayatına karışır. Hikâye sanatında çok defa unutulan birisi vardır: O da hikâyecinin kendisidir. Zira hikâye sanatında, duyan, gören ve anlatan, yani hikâyeyi vücuda getiren odur.

Necati Cumalı’ nın hikâyesinde dikkat çeken diğer bir unsur da “geçmiş zaman” duygusudur. Yazar, aradan yıllar geçtikten sonra doğduğu ve içinde yaşadığı sokağa dönüyor. Bahsettiği şahısların hepsini, “hatıralarının arasından”  hatırlatıyor.

Hikâye sanatı bir  “zaman sanatı” dır. Onda her şey bir oluş, akış, sona eriş veya yeniden başlayıştır. Bu aynı zamanda bir bakış tarzıdır.

Hayatta olduğu gibi hikâyede de hiçbir şey statik değildir. Her şey geçen zamanın içinde yer alır. Cuma’ lı da hikâyesinde, insanları geçen zaman içinde ele alıyor. “Geçen zaman” bir bakıma “kader” demektir.

Cuma’ lı hikâyesinde hatıralarını naklederken, kısaca, bahsettiği insanların “macera” larını anlatıyor. Zaman, bu insanların hayatında “değişiklikler” yapıyor. Burada da hikâye sanatının önemli bir unsuru ile karşılaşıyoruz, zaman akışı ve insanların hayatında vukua gelen değişiklikler.

İnsanların başlarından geçenler, hüzün, sevinç veya acıma duygusu uyandırırlar. Hikâyeci, anlattığı olaylar ve tanıttığı insanlarla şair ve musikişinas gibi duygular telkin eder. Hikâyeyi ilimden ayıran en önemli özelliklerden biri de budur.

Cuma’ lı hikâyesinde bize bazı insanları tanıtmakla kalmıyor, onlar vasıtası ile acıma, sevme, sempati duygular da telkin ediyor. Hikâyede önemli olan hususlardan biri “şahıslar arası konuşmalar” dır. Duyguların hemen hepsi, bu konuşmalardan doğuyor. İnsanların kaderlerini de bu konuşmalar belirliyor.

Rençber Nuri’ nin karısı hoppa bir kadındır. Kocası işe gidince perçemi kaşının üstüne düşen hakkı eve damlar. Neticede kadın evden kaçar. Adamı çocukları ile yalnız bırakır. İşte bir aile faciâsı. Makinist Halit ile karısı Mualla birbirleriyle sevişirler. Fakat yazar, onları da ayrılırken gösterir. Makinist Halit ile karısı Mualla’ nın ayrılırken birbirlerini kucaklamaları, öpüşmeleri ve konuşmaları, kendilerini seyreden çocukların hoşuna gider. Aralarında bu sahneyi taklit ederler. Melahat Abla ile Yüzbaşı Halit Bey arasında eski Türk kasaba hayatına has, temiz, çekingen, masum, hoş, hüzünlü bir aşk macerası geçer. Fakat onlar da birbirinden ayrılır. Bahçesinde soğan ve marul yetiştiren Hatice Nine, fakir ve yoksudur. Hikâyeci bizde ona karşı bir acıma ve sempati duygusu uyandırır. Yazar bize İsmet Ablanın hakkında pek az bilgi verir: “Gecenin içinde, bütün sokağı ayağa kaldıran ‘Yetişin, yardım!’ diye dağılan sesi yıllarca kulağımdan gitmedi. “Fakat bu kısa cümle adeta bir şimşek aydınlığında onun trajik kaderini gösterir. Hayatta bazı anların izlenim ve çağrışımları muhayyile uzun tasvirlerden çok tesir eder.

Şahısların hikâyeleri, değişik duygu tonlarına göre sıralanmıştır. Yıkılış ile birleşme, birleşme ile ayrılma, aşk ile iyilik ve facia, birbirini takip eder.

Hikâyede her insanın kaderi veya davranışı, değişik bir duygu doğurur. Yazar bu suretle bize hayatın karmaşıklığını ve gerçekliğini vurguluyor.

Yazar, hikâye sanatının adeta canlı olan “küçük, manalı, somut, seçme ayrıntılar duygusu” na sahiptir. Her şahsın kendisine has özellikleri vardır. Şahıslar birbirinden bu özelliklerle ayrılır.

Nuri gününü kırda, tarlada geçirir. “Sabah omzunda kazma, arkasında keçisi evden çıkar, akşam omzunda kazma, koltuğunun altında bir demet ot, arkasında keçisi eve döner.” Bu küçük bir tablodur. Yazar Nuri’nin geçmişini, savaşlarda yıkılmışlığını, cehalet, sâfiyet ve aptallığını da anlatır. Nuri’ nin karısını baştan çıkaran Hakkı kısaca “Perçemi kaşı üstüne düşen, ceketi omzunda bir Hakkı vardı.” Diye tasvir edilmiştir. Fakat bu kadarı bile, gözümüzün önünde Hakkı’ nın maddi portresini, hatta tipini canlandırmaya yeterlidir.

Hikâyeci makinist Halil Usta’ nın karısını anlatırken eski devir ev içi havasını da duyarız. Makinist Halit Usta, gece misafirlikte geciken karısını kasabasının elektriklerini üç defa söndürerek çağırır. Hikâyede hiçbir özellik basmakalıp değildir. Yaşlı ana-babanın kızı Melahat Abla’ dan bahsederken, yazar evlerinin içini de anlatır. Bunun sebebi Melahat Abla’ nın eski tip bir “ev kızı” oluşudur. El işleri, temizliği ve düzeni ile ev içinde şekil veren Melahat Abla’ nın şahsiyetidir. Onun aşkı kendisi kadar masum ve temizdir. Yazar kısaca da olsa şahısları zaman, mekân, beşeri münasebet, hayat karşısında aldıkları tavır ve kaderleri ile bir bütün olarak ele almıştır. Hikâyedeki şahıslara ve hikâyeye, gerçeklik, canlılık ve zenginlik veren, bu ayrıntılı, karmaşık ve derli toplu bakıştır.

Necati Cumalı’ nın üslûbu berraktır. Edebi sanatlara başvurmaz. Gerçeğin özelliklerini olduğu gibi vermeye çalışır. Bu onun hayata bakış tarzına da uygundur.

                                                                                                      HAMİDE KILIÇ