İSMAİL GÖÇER YAZDI: DOĞUM GÜLÜ

        İSMAİL GÖÇER       

DOĞUM  GÜLÜ 

ötelerden kokularla 

bir gülpâre ki ateşten 

yıllanmış mey gölgesi

kara toprağın sinesinden 

bitiverdi 

yalpaladıkça nefes nefese  

gün ışığı tuttu tez öptü her bir yerini 

merhaba sundu doğa bin bir dil ile

bülbül görür görmez öldü.. dirildi

şükür secdesindeydi arz meşhur sâbiye

şefkât kanatlarıyla sarmaladı yel

semâdan muştu gözyaşları çiseledi

nâdide ziynetleriyle bezedi âlem 

bir vakitten sonra

insanlar geldi 

dediler ki 

güzel çok güzel göze hoş

kokusu misk û amber eşsiz

lâkin bu dikenler de nesi?

uzun uzun

Güldeki dikenlere baktılar..

dikenler arasındaki gül de onlara...