PAZARTESİ SENDROMUNU AŞ DA GEL
Fatih Kutay
Günler birbirinin aynısı aslında, onlara özel anlamlar yükleyen insanların kendisi... Haftanın ilk günü veya son günü, doğum günleri, evlilik yıldönümleri, kredi kartının son ödeme günü, maaş günü vb.
Pazartesi gününden çoğu insan nefret ediyor. Halbuki o da Allah'ın sıradan bir günü işte! Hafta sonu rahatlığı yerini yoğun bir iş temposuna bırakacak, yeni haftada geçen haftadan biriken bir sürü iş, yapılacak onca şey veya yeniden okula gitmek... Bu düşünceler haftanın ilk gününün nefret objesi olmasına neden oluyor ve bu nefret bazılarında sendroma dönüşüyor.
Haftanın ilk günü evden işe giderken insanları gözlemliyorum. Çoğunlukla mutsuz bir kalabalığın içinden geçiyorum sanki. Çalışanlar, öğrenciler haftasonuna sığmamış yaşamlarının hayal kırıklığıyla bu kalabalığın içinde zorunda oldukları yere doğru giderler. Özellikle sabah erken kalkmanın hele ki bu soğuk günlerde sıcacık yataktan çıkıp işe veya okula gitme zorunluluğu yok mu? Herkes bu mecburi istikametin mızmız bir yolcusu ve herkes bu kısır döngünün kurbanı sanki...
Bu kadar negatif olmaya ve bu sıradan güne "sendrom" anlamı yükleyip kendimizi heder etmeye lüzum var mı şimdiden? Şimdiyi yaşamak benim yapılacaklar listemin her zaman başında yer alır. Geçmişi geçmişte bırakır, geleceğe pozitif odaklanırım ve "an"ın değerini bilirim. Eğer "şimdi" burada olabilirsek ne kadar güçlü olduğumuzu fark edebiliriz...
Herkese iyi haftalar , bir dahaki yazıda buluşmak üzere...
Fatih Kutay
Günler birbirinin aynısı aslında, onlara özel anlamlar yükleyen insanların kendisi... Haftanın ilk günü veya son günü, doğum günleri, evlilik yıldönümleri, kredi kartının son ödeme günü, maaş günü vb.
Pazartesi gününden çoğu insan nefret ediyor. Halbuki o da Allah'ın sıradan bir günü işte! Hafta sonu rahatlığı yerini yoğun bir iş temposuna bırakacak, yeni haftada geçen haftadan biriken bir sürü iş, yapılacak onca şey veya yeniden okula gitmek... Bu düşünceler haftanın ilk gününün nefret objesi olmasına neden oluyor ve bu nefret bazılarında sendroma dönüşüyor.
Haftanın ilk günü evden işe giderken insanları gözlemliyorum. Çoğunlukla mutsuz bir kalabalığın içinden geçiyorum sanki. Çalışanlar, öğrenciler haftasonuna sığmamış yaşamlarının hayal kırıklığıyla bu kalabalığın içinde zorunda oldukları yere doğru giderler. Özellikle sabah erken kalkmanın hele ki bu soğuk günlerde sıcacık yataktan çıkıp işe veya okula gitme zorunluluğu yok mu? Herkes bu mecburi istikametin mızmız bir yolcusu ve herkes bu kısır döngünün kurbanı sanki...
Bu kadar negatif olmaya ve bu sıradan güne "sendrom" anlamı yükleyip kendimizi heder etmeye lüzum var mı şimdiden? Şimdiyi yaşamak benim yapılacaklar listemin her zaman başında yer alır. Geçmişi geçmişte bırakır, geleceğe pozitif odaklanırım ve "an"ın değerini bilirim. Eğer "şimdi" burada olabilirsek ne kadar güçlü olduğumuzu fark edebiliriz...
Herkese iyi haftalar , bir dahaki yazıda buluşmak üzere...
Yorum Gönderme
YORUM YAPARAK SORU SORABİLİR veya KATKIDA BULUNABİLİRSİNİZ...
1) Yaptığınız yorum biz onayladıktan sonra görülecektir.
2) Yazım kurallarına mümkün olduğunca dikkat ediniz.
3) Kullandığınız üslubun kişiliğinizi yansıttığını unutmayınız.
4)Yorumunuza gelecek cevabı takip etmek beni bilgilendir kutucuğunu işaretleyebilirsiniz.