Gününü umuda ayarla

Reklamlar

GÜNÜNÜ UMUDA AYARLA

Tuğçe BAŞ

İçimiz kararmıştı. Her şey bizim üstümüze gelmişti sanki. Yoruyordu artık hayat. Nefes nefese çıkıyorduk hayatın o kirli paslı merdivenlerinden . O kadar umutsuzlukla nasıl atıyordu bu kalp? Adeta siyah toz bulutlarından ibaretti her şey. Karamsarlık sarmıştı etrafımızı. 

Hayaller, hayatımızın tozlu raflarında sahiplerini bekliyordu. Bir gün gerçekleşmeyi bekleyecek kadar acizleşmişlerdi artık. Her gün aynı yolda gidip gelirim de hatırladığım tek şey hayal kırıklıkları ... Bizleri en çok yıkan şey hayal kırıklıkları değil midir aslında ? 

Yaşanması imkanlıyken yaşanmayanlar ... Hep aynıydı aslında ama zamanla öğrendik bu renksiz hayatı cıvıl cıvıl yapmayı. Öğrendik ki hep umutsuzluğun ördüğü duvarları yıkabilirmişiz. Umutsuzluğun çevrelediği hayatları toz pembe hale getirebilirmişiz. Bardağın boş kısmı kimin umrunda dolu kısmıyla yetinmeyi öğrendikten sonra ? 

Her gün yürüdüğüm hatta o yollarda büyüdüğüm yerden geçerken fark ettim ki bir park varmış umutsuzluğun perdelerini kenara sıyırıp bakmaktan korkmuşum. O parkta büyük küçük hayalperest çocuklar , cıvıl cıvıl öten kuşlar, büyük küçük rengarenk çiçekler, toz pembe balonlar ve ucu bucağı belli olmayan sonsuz bir deniz varmış görmeyi bilene...

Tuğçe BAŞ 

Yazarın diğer yazıları