Hiçbir şiir şairini sevmez

Hiçbir şiir, şairini sevmez

BÜŞRA TOPAL

Darmadağınım...

Bir yangın yerinin ortasındayım, tüm ateş etrafımı sarmış ve ben o ateşin içinde terk edilmişim. Git gide sarıyor alev etrafımı da nefes alamıyorum. Anlatsam anlaşılmaz, sussam susunca daha da yanıyor içim.

 Hangi kelime tarif eder ? Yıllardır onca şey yazdım da şu durumumu anlatabilecek kelime bilmiyorum. Saymayın ağladığım geceleri yaşamdan. Tam mutluyum derken arkasından gelen gözyaşlarını saymayın nefesten. Halim yok! Bir adım daha atmak güç, geri adım sayıyorum günleri. 

Şu kocaman dünya da gözyaşımı tutmaya çalışmak ne zor, nefes almak ne zor. Buğulu gözlerimi saklamak, aldığım nefesi yutmak, uyumadığım geceleri bir de yaşamdan sayarak, yaşamaya çalışmak. Sağır olacağım derken tüm sesleri ezberlemek! Konuşacağım diye tüm dillerde lal olmak! Her şeyden yitip onun yanında bütün olmak, her şeyde eksilip onunla tamamlandığım, artık hiçbir anlamı yok tüm bu olanların. 

Yaptığım şairane delilik! Şu dünyada mutlu olmak delilik! İçimdeki bir ses neden felâketi fısıldıyor derken o felaketin içindeyim şu anda. Bir gün düşersem olduğum yere çakılı kalır ayaklanamam biliyordum. Şimdi  o çakılı yerden daha da derine batıyorum. Yağmurlar yağıyor yüreğimin en büyük şehrine. Soluk soluğa kalmışım koşmaktan. Bundanmış nefesime vuran o keskin sızı, bundanmış üşümelerim. Penceremin camına vuruyor tek kelime konuşmadığımız şu günün sisli buğusu. Boğulacağımı bilseydim dalar mıydım? 

Dün ittim uçurumdan mutluluğu, uçurumdan ittiğim mutluluktu ama parçaların hepsi bendim. Yüreğe yara bandı yapıştırılmadığını bilmiyordum. Yıldızlarım kaybolmuş şehrin en tenha yerinde. Yeniden mutlu olsak geçer, aydınlanır mı karanlıklar? Umut güneşli bir sabaha aralıyor perdemi ve ben o rüzgardan vazgeçmeye niyetli değilim. 

O bankta seni beklerken kendime söz verdim, bundan sonra şiir yazmak yok! Ne ben şairim ne sen şiirsin bundan sonra, zaten hiçbir şiir şairini sevmez. İnsan alışır her şeye zamanla ben de atlatırım. Rüyaydı her şey, her rüya gibi bu da kısa sürüp yarım kaldı. Deniz tam karşımdayken, bulut perdelemişken güneşi, iki kelimeye sığınca tüm anılar, gözyaşlarımı ellerimle silerken vazgeçtim. Ben üzgünken, başkasını mutlu ettiğinde vazgeçtim her şeyden. 

Öldürmeliydim, ona yazmak istediğim şiirlerin hissini. Yazmamalıydım, tekrardan kanatmamalıydım dizelerdeki sen yarasını. Bir daha kusmamalı mürekkep. Senin şiirlerin tanımsız bir tiksinti uyandırmamalıydı. Hep güzel kalmalıydı hatıralar. Şimdi şiir yazmayı hak etmiyorum. Bıraktım çünkü şiir yazmayı ben sana. Gözlerin oradan buraya çarpıp  yüreğimde amansız bir ağrı veriyor.

 Ve ben unuttum onu diyerek tekrar intihar ettiriyorum anıları. Son kez söylüyorum seni unutan bir daha hatırlanmamalı...

Büşra Topal